senbilirsin
New member
Yaş Ceviz Acı Olur Mu?
Selam dostlar,
Bugün size bir hikâye anlatmak istiyorum. Belki içinizden biri kendi yaşadığını bulur satır aralarında, belki bir başkası “Ben olsam ne yapardım?” diye düşünür… Ama eminim ki, hepimizin kalbinde bir yer burkulur. Çünkü bazen, en derin duyguların cevabı bir ceviz kabuğuna gizlenir.
---
Bir Akşamüstü Sohbeti
Mert, elinde kahvesiyle pencere kenarında oturuyordu. Gözleri, karşı apartmanın balkonunda çamaşır asan Elif’e takıldı. Günlerdir aynı saatte, aynı yerden bakıyordu. Bir alışkanlık olmuştu bu. Ne çok konuşmuşlardı bir zamanlar... Sonra sessizlik girmişti aralarına.
“Yaş ceviz acı olur mu gerçekten?” demişti bir gün Elif, ellerini yıkarken.
Mert gülümsemişti. “Olur. Kabuk tam sertleşmeden tadına bakarsan, dili yakar. Ama o da olgunlaşmanın bedelidir.”
O gün, bu söz Mert’in dilinden öylesine çıkmıştı ama yıllar sonra anlamı yüreğine kazınmıştı.
---
Erkekler Susar, Kadınlar Sorar
Mert, hep çözüm odaklıydı. Bir sorun olduğunda hemen bir yol arar, konuşmak yerine düzeltmeye çalışırdı. Elif ise duygularla yaşardı; anlamak isterdi, dinlenmek isterdi.
Bir gün aralarındaki sessizlik dayanılmaz hale geldiğinde Elif dayanamayıp sordu:
“Sen neden hiç konuşmuyorsun Mert? Neden duvar gibi duruyorsun karşımda?”
“Çünkü konuşmak çözmez Elif. Ben elimden geleni yapıyorum.”
“Bazen çözüm değil, sadece bir ‘evet haklısın’ duymak isterim.”
Mert susmuştu. Çünkü ne diyeceğini bilememişti. Onun dünyasında duygular, sözcüklerle değil, eylemlerle ifade edilirdi. Ama Elif’in dünyasında eylemler, sözcüklerle anlam bulurdu.
İki insan… Aynı bahçede büyüyen ama farklı köklerden beslenen iki ceviz ağacı gibiydiler.
---
Zamanın Rüzgârı
Yıllar geçti. Mert başka bir şehre taşındı. İşini büyüttü, hayatına düzen kattı. Ama ne zaman bir ceviz ağacı görse, içi sızlardı.
Bir sonbahar günü memleketine döndüğünde, eski sokaklardan geçerken o tanıdık kokuyu duydu. Islak toprak ve taze ceviz kabuğu...
Mahallenin çocukları, yere düşen yaş cevizleri topluyordu.
Bir tanesi kabuğunu kırıp ağzına attı, sonra yüzünü buruşturdu:
“Acıymış bu!”
Mert, istemsizce gülümsedi.
“Acıdır evlat,” dedi içinden. “Her şeyin vakti var. Erken tadarsan yakar.”
---
Elif’in Mektubu
Yıllar sonra, eski evinin posta kutusunda bir zarf buldu. Elif’in el yazısıydı.
Titreyen ellerle açtı.
“Merhaba Mert,
Belki bu satırları hiç okumayacaksın. Belki de okuyup bir süre susacaksın, çünkü hep öyle yapardın. Ama bilmeni isterim, ben seni hiç suçlamadım. Sen hep çözüm ararken, ben seni anlamaya çalışıyordum. İkimiz de iyi niyetliydik, ama farklı dillerde konuşuyorduk.
Hatırlıyor musun, ‘yaş ceviz acı olur’ demiştin? Ben o zaman anlamamıştım. Meğer biz de o yaş cevizmişiz. Henüz kabuğumuz sertleşmeden birbirimizin tadına bakmışız. Acı da ondanmış.
Ama bil ki o acı, büyümenin, olgunlaşmanın parçasıymış.
Şimdi geriye dönüp baktığımda, senin suskunluğunda bile bir sevgi görüyorum. Sadece şekli farklıydı.
Dilerim bir gün, her ikimiz de o ceviz gibi kabuğumuzu çatlatır, yumuşarız.”
Mektup, Mert’in ellerinde titredi. Gözlerinden bir damla yaş düştü kâğıda. O anda anladı ki, bazı cümleler yıllar sonra bile yankı bulabiliyor.
---
Cevizin Sırrı
Bir sonbahar sabahı Mert, evinin bahçesine bir ceviz fidanı dikti.
Her sabah onu sularken Elif’in sesini duyar gibi oluyordu.
“Yaş ceviz acı olur mu, Mert?”
“Olur Elif… Ama sabredersen, en tatlısı da o olur.”
O ağaç büyüdükçe, Mert’in içindeki pişmanlık da olgunlaştı. Acının içinden şefkat doğdu. Çünkü anladı ki, sevgi bazen acı verir ama o acı, sevginin kökünü derinleştirir.
---
Forumdaşlara Bir Söz
Hikâyeyi burada bitirirken size şunu sormak istiyorum, dostlar:
Hiç siz de “erken kırılmış bir ceviz” gibi oldunuz mu? Henüz zamanı gelmeden bir kalbin içine baktınız mı? Ya da birine sabırsızca dokunup, acıyı tadınca geri çekildiniz mi?
Belki de her birimiz, kendi hikâyemizde birer Mert’iz ya da birer Elif. Kimi çözüm bulmaya çalışırken duyguyu kaçırıyor, kimi duyguda boğulup çözümü unutuyor.
Ama sonunda hepimiz öğreniyoruz: Sevgi, sabırla tatlılaşan bir cevizdir.
O yüzden, eğer şu anda kalbinizde bir “acı” varsa…
Belki de o sadece, olgunlaşmanın habercisidir.
Peki sizce dostlar, yaş ceviz acı olur mu gerçekten?
Yoksa o acı, sevginin en saf hali midir?
Selam dostlar,
Bugün size bir hikâye anlatmak istiyorum. Belki içinizden biri kendi yaşadığını bulur satır aralarında, belki bir başkası “Ben olsam ne yapardım?” diye düşünür… Ama eminim ki, hepimizin kalbinde bir yer burkulur. Çünkü bazen, en derin duyguların cevabı bir ceviz kabuğuna gizlenir.
---
Bir Akşamüstü Sohbeti
Mert, elinde kahvesiyle pencere kenarında oturuyordu. Gözleri, karşı apartmanın balkonunda çamaşır asan Elif’e takıldı. Günlerdir aynı saatte, aynı yerden bakıyordu. Bir alışkanlık olmuştu bu. Ne çok konuşmuşlardı bir zamanlar... Sonra sessizlik girmişti aralarına.
“Yaş ceviz acı olur mu gerçekten?” demişti bir gün Elif, ellerini yıkarken.
Mert gülümsemişti. “Olur. Kabuk tam sertleşmeden tadına bakarsan, dili yakar. Ama o da olgunlaşmanın bedelidir.”
O gün, bu söz Mert’in dilinden öylesine çıkmıştı ama yıllar sonra anlamı yüreğine kazınmıştı.
---
Erkekler Susar, Kadınlar Sorar
Mert, hep çözüm odaklıydı. Bir sorun olduğunda hemen bir yol arar, konuşmak yerine düzeltmeye çalışırdı. Elif ise duygularla yaşardı; anlamak isterdi, dinlenmek isterdi.
Bir gün aralarındaki sessizlik dayanılmaz hale geldiğinde Elif dayanamayıp sordu:
“Sen neden hiç konuşmuyorsun Mert? Neden duvar gibi duruyorsun karşımda?”
“Çünkü konuşmak çözmez Elif. Ben elimden geleni yapıyorum.”
“Bazen çözüm değil, sadece bir ‘evet haklısın’ duymak isterim.”
Mert susmuştu. Çünkü ne diyeceğini bilememişti. Onun dünyasında duygular, sözcüklerle değil, eylemlerle ifade edilirdi. Ama Elif’in dünyasında eylemler, sözcüklerle anlam bulurdu.
İki insan… Aynı bahçede büyüyen ama farklı köklerden beslenen iki ceviz ağacı gibiydiler.
---
Zamanın Rüzgârı
Yıllar geçti. Mert başka bir şehre taşındı. İşini büyüttü, hayatına düzen kattı. Ama ne zaman bir ceviz ağacı görse, içi sızlardı.
Bir sonbahar günü memleketine döndüğünde, eski sokaklardan geçerken o tanıdık kokuyu duydu. Islak toprak ve taze ceviz kabuğu...
Mahallenin çocukları, yere düşen yaş cevizleri topluyordu.
Bir tanesi kabuğunu kırıp ağzına attı, sonra yüzünü buruşturdu:
“Acıymış bu!”
Mert, istemsizce gülümsedi.
“Acıdır evlat,” dedi içinden. “Her şeyin vakti var. Erken tadarsan yakar.”
---
Elif’in Mektubu
Yıllar sonra, eski evinin posta kutusunda bir zarf buldu. Elif’in el yazısıydı.
Titreyen ellerle açtı.
“Merhaba Mert,
Belki bu satırları hiç okumayacaksın. Belki de okuyup bir süre susacaksın, çünkü hep öyle yapardın. Ama bilmeni isterim, ben seni hiç suçlamadım. Sen hep çözüm ararken, ben seni anlamaya çalışıyordum. İkimiz de iyi niyetliydik, ama farklı dillerde konuşuyorduk.
Hatırlıyor musun, ‘yaş ceviz acı olur’ demiştin? Ben o zaman anlamamıştım. Meğer biz de o yaş cevizmişiz. Henüz kabuğumuz sertleşmeden birbirimizin tadına bakmışız. Acı da ondanmış.
Ama bil ki o acı, büyümenin, olgunlaşmanın parçasıymış.
Şimdi geriye dönüp baktığımda, senin suskunluğunda bile bir sevgi görüyorum. Sadece şekli farklıydı.
Dilerim bir gün, her ikimiz de o ceviz gibi kabuğumuzu çatlatır, yumuşarız.”
Mektup, Mert’in ellerinde titredi. Gözlerinden bir damla yaş düştü kâğıda. O anda anladı ki, bazı cümleler yıllar sonra bile yankı bulabiliyor.
---
Cevizin Sırrı
Bir sonbahar sabahı Mert, evinin bahçesine bir ceviz fidanı dikti.
Her sabah onu sularken Elif’in sesini duyar gibi oluyordu.
“Yaş ceviz acı olur mu, Mert?”
“Olur Elif… Ama sabredersen, en tatlısı da o olur.”
O ağaç büyüdükçe, Mert’in içindeki pişmanlık da olgunlaştı. Acının içinden şefkat doğdu. Çünkü anladı ki, sevgi bazen acı verir ama o acı, sevginin kökünü derinleştirir.
---
Forumdaşlara Bir Söz
Hikâyeyi burada bitirirken size şunu sormak istiyorum, dostlar:
Hiç siz de “erken kırılmış bir ceviz” gibi oldunuz mu? Henüz zamanı gelmeden bir kalbin içine baktınız mı? Ya da birine sabırsızca dokunup, acıyı tadınca geri çekildiniz mi?
Belki de her birimiz, kendi hikâyemizde birer Mert’iz ya da birer Elif. Kimi çözüm bulmaya çalışırken duyguyu kaçırıyor, kimi duyguda boğulup çözümü unutuyor.
Ama sonunda hepimiz öğreniyoruz: Sevgi, sabırla tatlılaşan bir cevizdir.
O yüzden, eğer şu anda kalbinizde bir “acı” varsa…
Belki de o sadece, olgunlaşmanın habercisidir.
Peki sizce dostlar, yaş ceviz acı olur mu gerçekten?
Yoksa o acı, sevginin en saf hali midir?