Ubisoft’un en çılgın fikr-i mülkü, kendine başka alanlarda, farklı oyun dünyalarında yer bulmaya devam ediyor. Birinci kere Raymen serisiyle tanıdığımız Rabbid’ler bir sefer daha Mario evreniyle buluşuyor. Başarılı birinci oyunun akabinde sonunda Mario + Rabbids Sparks of Hope oyuncularla buluşuyor. Nintendo Switch oyun konsoluna özel olarak yayınlanan Sparks of Hope, Rabbids dünyasının tüm deliliğini, Mario ve arkadaşlarına aktarıyor. Pekala, aksiyon-strateji cinslerini harmanlayan Mario + Rabbids Sparks of Hope nasıl bir oyun?
Bu ortada birinci vakit içinderda öyküyü merak ediyor olabilirsiniz. Genelde Ubisoft’un oyunlarında kıssa değerli yer kaplar ancak bu oyunda biraz da art planı oluşturuyor. Özetle, “Rayman” serisinden gelen tavşanlarımız, objeleri ve tavşanları birleştiren “SupaMerge” isimli özel bir kask yardımıyla Mario’nun Mantar Krallığına geliyorlar ve her yeri alt üst ediyorlar.
Bizim oyuncu olarak bakılırsavimizse yeterlice zıvanadan çıkan tavşanları yenmek, SupaMerge’ü kurtarmak ve Mario’nun dünyasını ihtişamına geri döndürmek oluyor. Oyunun konusu özetle daima bu oldu. O denli oyun dünyasını değiştirecek bir senaryo bulunmuyor ki aslına bakarsan oyunun gayesi da bu değil. Rabbid’lerin meczupluğu ve sıra tabanlı aksiyon hayli daha kıymetli bir yer kaplıyor.
Yukarıda bahsetmiş olduğum sıra tabanlı strateji cinsinden anlayacağınız üzere Sparks of Hope olağan Mario oyunu değil. Bu da doğal olarak savaş sisteminde karşımıza çıkıyor. Düşmanların başlarına hop hop atlamak yahut onlara ateş atmak yerine bu kere üç kişilik bir takım kullanarak sıra tabanlı bir savaş sistemini kullanarak tavşancıklarla savaşıyorsunuz. Size ok, bomba atan tavşancıklarla… Oyunun meczupluk düzeyini anlamanız için bu kelam öbeği kâfi olur diye düşünüyorum.
Oyuna Mario ve SupaMerge’in oluşturduğu yozlaşmadan etkilenmeyen iki tavşanla başlıyorsunuz: Rabbid Peach ve Rabbid Luigi. Oyunda ilerledikçe partinize ekleyebileceğiniz yeni karakterlerin kilidini açıyor ve taktiksel derinliği arttırabiliyorsunuz. Fakat Mario her vakit partide kalıyor. Yani lakin ve fakat kalan iki parti üyesini değiştirebiliyorsunuz.
Sparks of Hope olağan harita üzerinde açık dünyasıyla dikkat çeken bir imal. Başımızda rehber robotla birlikte, üç kişilik bir küme halinde seyahat ediyorsunuz. Harita üzerinde hem farklı yerleri görüyor, hem diyaloglara giriyor tıpkı vakitte bol ölçüde bulmaca çözüyorsunuz.
Savaş ise kimi vakit sizin seçebileceğiniz biçimde sunulurken, kimi vakit de oyunun ilerlemesi için kural oluyor. Tercihe bağlı savaşlara katılmak için düşmana “dash” hareketini yapmanız gerekiyor. Bu kıymetli bir adım zira evvel düşman size saldırırsa, savaş ekranında kendinizi dezavantajlı pozisyonda bulunuyorsunuz.
Her iki türlü de bir savaşa girdiğinizde, duruma en yeterli nasıl yaklaşabileceğinizi görmek için savaş alanını inceleme talihiniz oluyor. Kimi savaşlarda tüm düşmanları yenmeniz gerekirken, kimilerinde da amaç NPC’yi inançlı bir bölgeye kadar eşlik etmeniz gerekebiliyor. Bir diğerinde da üç karakterden en azından birini inançlı, yeşil dikdörtgen halinde işaretlenen yere götürmeniz gerebiliyor.
Bu üslup sıradan savaş bakılırsavlerinin yanı sıra duruma farklı ve olağandışı yaklaşmanızı gerektirecek kucak kucak küçük ve ana Boss savaşı var.
Oyunun sıra tabanlı modeli, atak, alan denetimi ve siper sistemine dayanıyor. Her karakter kendine has silah çeşidine ve doğal olarak oyun tarzına sahip. Örneğin Mario, hem hasar emebilen tıpkı vakitte hasar verebilen tank rolünü üstlenebiliyor. Luigi ise sıhhati az bulunmasına karşın keskin nişancı olduğu için uzaktan düşmanları tek seferde, yani tek çeşitte alabilir. Oyunun başında açılan bir öteki karakter olan Rabbid Peach ise iki farklı yeteneğiyle arkadaşlarının sıhhatini yenileyebiliyor.
Oyun strateji cinsinde olduğu için her karakterin kuvvetli taraflarıyla oynamanız gerekiyor, yoksa oyunda kısa müddette başarısız olmaya mahkumsunuz. Luigi’yi çatışmanın hayli içine gdolayırseniz, canı az olduğundan çabucak ölecek, bu biçimdece tipi erkenden bitirmek zorunda kalacaksınız. Yahut Mario’yu çatışmanın epeyce gerisinde tutmak, onun özel yeteneklerini fonksiyonsuz hale getirecektir.
Ana silahlara ek olarak hem Mario’nun birebir vakitte öteki ekip üyelerinin tıp sırasında kullanabilecekleri güçlendirmeler ve özel yetenekler bulunuyor. Luigi, kadro arkadaşlarına her tıp için daha fazla aralık kat edebilme için avantaj verirken, Rabbid Luigi özel taarruzlardan kaynaklanan hasarın bir kısmını önleyen esirgeyici bir kalkan sağlıyor. Bu yetenekleri geliştirmek, yatırım yapmak, bilhassa oyunun ortasına gerçek hayati değer kazanıyor.
Bu ortada Mario+Rabbids birinci başta fazlaca süratli biten ve nispeten kolay dövüşlerle geçiyor. Fakat oyunda ilerledikçe, ön planlama yapmadan savaşlara başlamak çabucak yenilmeniz manasına geliyor. Sıra tabanlı bir oyun olduğu için çabuk etmeden, düzgünce atılımları ölçüp, ona nazaran karar vermeniz kural.
Oyunun ana mekaniği anlattığım bu sıra tabanlı savaşlar olduğundan kolay kolay sıkıcı hale geleceğini düşünebilirsiniz. Lakin hem Ubisoft’un savaşları enteresan kılmak için gereğince düşman varyasyonu eklemiş olması tıpkı vakitte taktiksel derinliğin artması oyunu sıkıcı olmaktan kurtarıyor. Ayrıyeten üstte da bahsetmiş olduğum üzere hem yeteneklerinizi yükseltiyor, birebir vakitte yeni silahlar satın alıyorsunuz. bu biçimdece ilerleyişiniz tatmin edici bir düzey seyrediyor.
Ama şunu da hatırlatmış olayım, çeşitlilik her savaşın çok eğlenceli geçtiği manasına gelmiyor. Taktiksel yapı niçiniyle ağır işleyen bir oyun olduğundan, uzun oyun saatleri sıkıcı hale gelebilir. Ben oyunu ekseriyetle işten meskene, konuttan işe giderken yaklaşık bir saatlik seanslar halinde oynadım. bu türlü oynarken çok eğlenceliydi. Lakin bu bir inceleme oyunu olduğu ve incelemeyi yazabilmek için oyunda ilerlemem gerektiği için konutta de Switch Dock’una bağlı biçimde kucak dolusu oynadım. Ekseriyetle üç saatlik bir oyun seansının akabinde Mario + Rabbids Sparks of Hope çok yorucu hale geliyor. Aslında X-COM oynamak üzere. Muhakkak tadında bırakıp, daha sonra bir daha dönmek lazım. Eh, oyunun da aslına bakarsan sizi sürükleyecek bir kıssa moduna sahip olmadığını düşündüğümüzde, aralıksız oynamak da epey mantıklı değil.
Ayrıca bir daha başlarda bahsetmiş olduğum haritalar oynanış açısından daha fazla şey sunabilirdi. bu biçimdece savaşlarla, harita aktiflikleri içinde daha düzgün bir istikrar kurulabilirdi. Görsel lisan, müzikler ve sanat tasarımı açısından fazlaca âlâ görünse de, haritada yapabileceğiniz şeyler çok sonlu. Günün sonunda haritayı yalnızca savaşları başlatmak için kullanıyorsunuz. Mutlaka daha fazla fonksiyonu olmalıydı.
Söz konusu Nintendo ve Nintendo oyunları olduğunda alternatifsiz yapısı yardımıyla özel oyunlar her vakit epey dikkat cazibeli olmaya devam ediyor ve Mario + Rabbids Sparks of Hope katiyetle bir istisna değil. şüphesiz bir Harika Mario Odyssey yahut bir Legend of Zelda: Breath of Wild değil lakin mutlaka oynanmaya, vakit geçirmeye kıymet bir üretim. Sıra tabanlı yapısı, zihin olarak yorucu olsa da, sakin sakin oynayabildiğiniz için bilhassa seyahatlerde hayli güzel yol arkadaşı oluyor.
Özetle, şayet Nintendo Switch sahibiyseniz Mario + Rabbids Sparks of Hope alınacak oyunlar listenizde olmayı hak eden başarılı bir üretim olmuş.
Bu ortada birinci vakit içinderda öyküyü merak ediyor olabilirsiniz. Genelde Ubisoft’un oyunlarında kıssa değerli yer kaplar ancak bu oyunda biraz da art planı oluşturuyor. Özetle, “Rayman” serisinden gelen tavşanlarımız, objeleri ve tavşanları birleştiren “SupaMerge” isimli özel bir kask yardımıyla Mario’nun Mantar Krallığına geliyorlar ve her yeri alt üst ediyorlar.
Bizim oyuncu olarak bakılırsavimizse yeterlice zıvanadan çıkan tavşanları yenmek, SupaMerge’ü kurtarmak ve Mario’nun dünyasını ihtişamına geri döndürmek oluyor. Oyunun konusu özetle daima bu oldu. O denli oyun dünyasını değiştirecek bir senaryo bulunmuyor ki aslına bakarsan oyunun gayesi da bu değil. Rabbid’lerin meczupluğu ve sıra tabanlı aksiyon hayli daha kıymetli bir yer kaplıyor.
Yukarıda bahsetmiş olduğum sıra tabanlı strateji cinsinden anlayacağınız üzere Sparks of Hope olağan Mario oyunu değil. Bu da doğal olarak savaş sisteminde karşımıza çıkıyor. Düşmanların başlarına hop hop atlamak yahut onlara ateş atmak yerine bu kere üç kişilik bir takım kullanarak sıra tabanlı bir savaş sistemini kullanarak tavşancıklarla savaşıyorsunuz. Size ok, bomba atan tavşancıklarla… Oyunun meczupluk düzeyini anlamanız için bu kelam öbeği kâfi olur diye düşünüyorum.
Oyuna Mario ve SupaMerge’in oluşturduğu yozlaşmadan etkilenmeyen iki tavşanla başlıyorsunuz: Rabbid Peach ve Rabbid Luigi. Oyunda ilerledikçe partinize ekleyebileceğiniz yeni karakterlerin kilidini açıyor ve taktiksel derinliği arttırabiliyorsunuz. Fakat Mario her vakit partide kalıyor. Yani lakin ve fakat kalan iki parti üyesini değiştirebiliyorsunuz.
Sparks of Hope olağan harita üzerinde açık dünyasıyla dikkat çeken bir imal. Başımızda rehber robotla birlikte, üç kişilik bir küme halinde seyahat ediyorsunuz. Harita üzerinde hem farklı yerleri görüyor, hem diyaloglara giriyor tıpkı vakitte bol ölçüde bulmaca çözüyorsunuz.
Savaş ise kimi vakit sizin seçebileceğiniz biçimde sunulurken, kimi vakit de oyunun ilerlemesi için kural oluyor. Tercihe bağlı savaşlara katılmak için düşmana “dash” hareketini yapmanız gerekiyor. Bu kıymetli bir adım zira evvel düşman size saldırırsa, savaş ekranında kendinizi dezavantajlı pozisyonda bulunuyorsunuz.
Her iki türlü de bir savaşa girdiğinizde, duruma en yeterli nasıl yaklaşabileceğinizi görmek için savaş alanını inceleme talihiniz oluyor. Kimi savaşlarda tüm düşmanları yenmeniz gerekirken, kimilerinde da amaç NPC’yi inançlı bir bölgeye kadar eşlik etmeniz gerekebiliyor. Bir diğerinde da üç karakterden en azından birini inançlı, yeşil dikdörtgen halinde işaretlenen yere götürmeniz gerebiliyor.
Bu üslup sıradan savaş bakılırsavlerinin yanı sıra duruma farklı ve olağandışı yaklaşmanızı gerektirecek kucak kucak küçük ve ana Boss savaşı var.
Oyunun sıra tabanlı modeli, atak, alan denetimi ve siper sistemine dayanıyor. Her karakter kendine has silah çeşidine ve doğal olarak oyun tarzına sahip. Örneğin Mario, hem hasar emebilen tıpkı vakitte hasar verebilen tank rolünü üstlenebiliyor. Luigi ise sıhhati az bulunmasına karşın keskin nişancı olduğu için uzaktan düşmanları tek seferde, yani tek çeşitte alabilir. Oyunun başında açılan bir öteki karakter olan Rabbid Peach ise iki farklı yeteneğiyle arkadaşlarının sıhhatini yenileyebiliyor.
Oyun strateji cinsinde olduğu için her karakterin kuvvetli taraflarıyla oynamanız gerekiyor, yoksa oyunda kısa müddette başarısız olmaya mahkumsunuz. Luigi’yi çatışmanın hayli içine gdolayırseniz, canı az olduğundan çabucak ölecek, bu biçimdece tipi erkenden bitirmek zorunda kalacaksınız. Yahut Mario’yu çatışmanın epeyce gerisinde tutmak, onun özel yeteneklerini fonksiyonsuz hale getirecektir.
Ana silahlara ek olarak hem Mario’nun birebir vakitte öteki ekip üyelerinin tıp sırasında kullanabilecekleri güçlendirmeler ve özel yetenekler bulunuyor. Luigi, kadro arkadaşlarına her tıp için daha fazla aralık kat edebilme için avantaj verirken, Rabbid Luigi özel taarruzlardan kaynaklanan hasarın bir kısmını önleyen esirgeyici bir kalkan sağlıyor. Bu yetenekleri geliştirmek, yatırım yapmak, bilhassa oyunun ortasına gerçek hayati değer kazanıyor.
Bu ortada Mario+Rabbids birinci başta fazlaca süratli biten ve nispeten kolay dövüşlerle geçiyor. Fakat oyunda ilerledikçe, ön planlama yapmadan savaşlara başlamak çabucak yenilmeniz manasına geliyor. Sıra tabanlı bir oyun olduğu için çabuk etmeden, düzgünce atılımları ölçüp, ona nazaran karar vermeniz kural.
Oyunun ana mekaniği anlattığım bu sıra tabanlı savaşlar olduğundan kolay kolay sıkıcı hale geleceğini düşünebilirsiniz. Lakin hem Ubisoft’un savaşları enteresan kılmak için gereğince düşman varyasyonu eklemiş olması tıpkı vakitte taktiksel derinliğin artması oyunu sıkıcı olmaktan kurtarıyor. Ayrıyeten üstte da bahsetmiş olduğum üzere hem yeteneklerinizi yükseltiyor, birebir vakitte yeni silahlar satın alıyorsunuz. bu biçimdece ilerleyişiniz tatmin edici bir düzey seyrediyor.
Ama şunu da hatırlatmış olayım, çeşitlilik her savaşın çok eğlenceli geçtiği manasına gelmiyor. Taktiksel yapı niçiniyle ağır işleyen bir oyun olduğundan, uzun oyun saatleri sıkıcı hale gelebilir. Ben oyunu ekseriyetle işten meskene, konuttan işe giderken yaklaşık bir saatlik seanslar halinde oynadım. bu türlü oynarken çok eğlenceliydi. Lakin bu bir inceleme oyunu olduğu ve incelemeyi yazabilmek için oyunda ilerlemem gerektiği için konutta de Switch Dock’una bağlı biçimde kucak dolusu oynadım. Ekseriyetle üç saatlik bir oyun seansının akabinde Mario + Rabbids Sparks of Hope çok yorucu hale geliyor. Aslında X-COM oynamak üzere. Muhakkak tadında bırakıp, daha sonra bir daha dönmek lazım. Eh, oyunun da aslına bakarsan sizi sürükleyecek bir kıssa moduna sahip olmadığını düşündüğümüzde, aralıksız oynamak da epey mantıklı değil.
Ayrıca bir daha başlarda bahsetmiş olduğum haritalar oynanış açısından daha fazla şey sunabilirdi. bu biçimdece savaşlarla, harita aktiflikleri içinde daha düzgün bir istikrar kurulabilirdi. Görsel lisan, müzikler ve sanat tasarımı açısından fazlaca âlâ görünse de, haritada yapabileceğiniz şeyler çok sonlu. Günün sonunda haritayı yalnızca savaşları başlatmak için kullanıyorsunuz. Mutlaka daha fazla fonksiyonu olmalıydı.
Söz konusu Nintendo ve Nintendo oyunları olduğunda alternatifsiz yapısı yardımıyla özel oyunlar her vakit epey dikkat cazibeli olmaya devam ediyor ve Mario + Rabbids Sparks of Hope katiyetle bir istisna değil. şüphesiz bir Harika Mario Odyssey yahut bir Legend of Zelda: Breath of Wild değil lakin mutlaka oynanmaya, vakit geçirmeye kıymet bir üretim. Sıra tabanlı yapısı, zihin olarak yorucu olsa da, sakin sakin oynayabildiğiniz için bilhassa seyahatlerde hayli güzel yol arkadaşı oluyor.
Özetle, şayet Nintendo Switch sahibiyseniz Mario + Rabbids Sparks of Hope alınacak oyunlar listenizde olmayı hak eden başarılı bir üretim olmuş.