senbilirsin
New member
Son birkaç gündür konuştuğum Floridalı öğretmenleri düşündüm, onlardan ilk kez Kara Tarih Ayı etkinliklerini belgelemeleri ve Yöneticilere bildirmeleri istendi. Tampa bölgesindeki ortaokulda siyahi bir yurttaşlık bilgisi öğretmeni olan Kenneth McElroy’un bana, eyalet yasaları ne emrederse buyursun, ulusun tarihi hakkındaki gerçekleri öğrencileriyle paylaşmaya niyeti olmadığını söyleyen cesaretini düşündüm.
Bay Elroy, “Martin Luther King ve Malcolm X’ten geliyorum” dedi. “Öğretme şeklimi değiştirmeyeceğim.” Tampa bölgesinden başka bir eğitimci olan Martha Elena Galindo, siyahi ve transseksüel öğrencilere düşman bir ortam tanımladı. Bir gün transseksüel bir öğrenciye “‘Bayan, biz kötü insanlar değiliz'” diye hatırladı. “Gözlerime yaş getirdi” dedi.
Kolej Kurulu, bu Amerikalıların yanında yer alarak güçlü bir mesaj gönderebilirdi. Bunun yerine, barınaktaki jestleri onu zil kancasıyla birlikte otobüsün altına attı. Onları onaylayan tarih komitesi yetkililerinin kapsamlı bir okuması, böyle bir yerleştirmenin kimseyi tatmin etmeyeceğini açıkça ortaya koyacaktır.
Şimdi soru, merkezdeki ve College Board gibi kurumlardaki Amerikalıların çoğunluğunun, kültür savaşına bir tür yan gösteri olarak değil, zaman zaman şiddet karşıtı siyasetin can damarı olarak tepkiyi net bir şekilde görüp göremediğidir. Amerika Birleşik Devletleri’nde önem kazanmaya başlayan hareket.
Kara tarih, bu hareket için doğrudan bir tehdittir. Köleleştirilmişleri ve onların soyundan gelenleri insanlaştırır. Beyaz üstünlüğünün sadece siyah Amerikalılar için değil, ulus için de korkunç bedelini ortaya koyuyor. Irklar arası koalisyonları mümkün kılan, demokrasiyi ve çoğulculuğu canlandıran ve müstakbel tiranların güçlerini çalan hesaplaşmanın kapılarını aralıyor.
Sorun şu ki, bu tarihe doğrudan bakmak, birçok beyaz Amerikalıyı korkutan bir olasılık. Ulusal Afro-Amerikan Tarihi ve Kültürü Müzesi’ndeki sergilere bakıldığında – köleleştirilmiş insanlar tarafından çalınan enstrümanlar ve küçük bir çocuk için yapılmış prangalar dahil – bunun nedenini anlamak zor değil. Ancak ileriye giden yol, bu tarihle yüzleşmektir, onu irademize göre eğip bükmek, şekerle kaplamak veya yok olmasını dilemek değil.
Bay Coates ve Bayan Hooks gibi saldırı altındaki Siyah yazarların Amerika’nın unutmasına izin vermeyi militanca reddetmeleri tesadüf değil. Bayan Hooks, “Hatırlama zamanı şimdi,” diye yazdı. “Şimdi anma ve direniş tutkusuyla dolu, hegemonya karşıtı bir ırk sohbetine girme zamanı. Bütün sözlerimiz soruluyor.”
Bay Elroy, “Martin Luther King ve Malcolm X’ten geliyorum” dedi. “Öğretme şeklimi değiştirmeyeceğim.” Tampa bölgesinden başka bir eğitimci olan Martha Elena Galindo, siyahi ve transseksüel öğrencilere düşman bir ortam tanımladı. Bir gün transseksüel bir öğrenciye “‘Bayan, biz kötü insanlar değiliz'” diye hatırladı. “Gözlerime yaş getirdi” dedi.
Kolej Kurulu, bu Amerikalıların yanında yer alarak güçlü bir mesaj gönderebilirdi. Bunun yerine, barınaktaki jestleri onu zil kancasıyla birlikte otobüsün altına attı. Onları onaylayan tarih komitesi yetkililerinin kapsamlı bir okuması, böyle bir yerleştirmenin kimseyi tatmin etmeyeceğini açıkça ortaya koyacaktır.
Şimdi soru, merkezdeki ve College Board gibi kurumlardaki Amerikalıların çoğunluğunun, kültür savaşına bir tür yan gösteri olarak değil, zaman zaman şiddet karşıtı siyasetin can damarı olarak tepkiyi net bir şekilde görüp göremediğidir. Amerika Birleşik Devletleri’nde önem kazanmaya başlayan hareket.
Kara tarih, bu hareket için doğrudan bir tehdittir. Köleleştirilmişleri ve onların soyundan gelenleri insanlaştırır. Beyaz üstünlüğünün sadece siyah Amerikalılar için değil, ulus için de korkunç bedelini ortaya koyuyor. Irklar arası koalisyonları mümkün kılan, demokrasiyi ve çoğulculuğu canlandıran ve müstakbel tiranların güçlerini çalan hesaplaşmanın kapılarını aralıyor.
Sorun şu ki, bu tarihe doğrudan bakmak, birçok beyaz Amerikalıyı korkutan bir olasılık. Ulusal Afro-Amerikan Tarihi ve Kültürü Müzesi’ndeki sergilere bakıldığında – köleleştirilmiş insanlar tarafından çalınan enstrümanlar ve küçük bir çocuk için yapılmış prangalar dahil – bunun nedenini anlamak zor değil. Ancak ileriye giden yol, bu tarihle yüzleşmektir, onu irademize göre eğip bükmek, şekerle kaplamak veya yok olmasını dilemek değil.
Bay Coates ve Bayan Hooks gibi saldırı altındaki Siyah yazarların Amerika’nın unutmasına izin vermeyi militanca reddetmeleri tesadüf değil. Bayan Hooks, “Hatırlama zamanı şimdi,” diye yazdı. “Şimdi anma ve direniş tutkusuyla dolu, hegemonya karşıtı bir ırk sohbetine girme zamanı. Bütün sözlerimiz soruluyor.”